het begin vreest vaak waar het einde om lacht.

Het is bijna zover. Het vertrek waar ik eigenlijk al jaren naar uitkijk is nu echt heel dichtbij. Ik weet nog goed dat ik altijd al meer van de wereld wilde zien. Het idee begon steeds serieuzer te worden toen ik al mijn klasgenootjes zag zoeken naar de perfecte studie, terwijl ik die behoefte niet voelde. Bovendien had ik geen idee, nog steeds niet, welke studie mij nou echt zou liggen en enthousiast zou kunnen krijgen. Het idee van een tussenjaar begon steeds aantrekkelijker te klinken.

Toen gooide de overheid roet in het eten. De stufi zou worden afgelast na de lichting van 2013. Dit bericht bracht nogal wat onrust met zich mee. Onder andere bij mij, want mijn plan om een jaartje school te laten voor wat het was zou zo wel een heel duur grapje worden. Kortom, op mezelf gaan wonen zou praktisch een onbetaalbare optie worden en dat bracht toch wel flink wat twijfel met zich mee.

Dus ook ik ging op zoek naar de perfecte studie. Bezocht een enkele open dag, maar alles in mij verzette zich tegen het idee van studeren. Daar waar de meerderheid staat te springen om te beginnen aan 'de mooiste jaren van je leven', baalde ik alleen maar dat ik 'gedwongen' en overhaast een keuze zou moeten maken.

Tot een avond in toeters. Ik zat rustig een biertje te drinken toen mijn telefoon verdacht veel trilde achter elkaar. Van zeker 8 verschillende mensen kreeg ik enthousiaste berichten toegestuurd: de afschaffing van de stufi zou (in ieder geval) een jaar worden uitgesteld! Ik voelde me opgelucht, maar ook gespannen: Niks zou mij nu meer kunnen stoppen van mijn originele plan!

Ik haalde mijn eindexamen, vierde een heerlijke vakantie vol met lieve mensen om me heen en maakte uiteindelijk 10 festivals mee. Van Tomorrowland waar ik omringd werd door 180.000 euforische mensen van ontelbare veel verschillende nationaliteiten tot kleurenblind, waar, als ik mij niet vergis, een kleine 2000 man met kleurtjes stond te gooien. Allemaal momenten die nog steeds een grote glimlach op mijn gezicht toveren.

Toen was het augustus. Ik had nog steeds geen baan, het geld was op en iedereen maakte zich klaar voor zijn studie. Na wat pogingen via een uitzendbureau voor een administratieve functie, wat werken in een magazijn van cowboy's belt, schoot het compleet niet op. De tijd begon toch wel te dringen inmiddels.

Toen kwam Mandy, een van mijn oudste vrienden, met de gouden tip: De hospitalitist. Een persoonlijk uitzendbureau dat op allerlei leuke en diverse plekken in Amsterdam werkt. Ik besloot te bellen en de dag erna zat ik tussen 20 andere in het bethaniënklooster in Amsterdam. Enthousiast door de verhalen besefte ik me dat ik helemaal geen administratief werk wilde doen. Ik hou van mensen blij maken en bovendien ben ik helemaal niet goed met computers. (zeg maar gerust dramatisch)

De dag erna ben ik aangenomen en nu heb ik afgelopen vrijdag mijn laatste werkdag gehad. Ik heb meer dan 750 uur gewerkt en ik heb hier veel van geleerd. Ik heb superleuke collega's ontmoet, op allerlei verschillende evenementen en locaties gewerkt; ik had de ervaring zeker niet willen missen. Ik denk dat ik nu veel beter begrijp dat fulltime werken niet niks is, maar daarnaast ook dat het belangrijk is je goed te kunnen aanpassen in verschillende situaties. Jaja, ik ben toch weer een stukje wijzer dan het 17jarige meisje dat vorige zomer haar diploma haalde!

Nu heb ik mijn eigen reis bij elkaar verdiend en daar ben ik stiekem best wel een beetje trots op! 16 oktober boekte ik samen met Allison een ticket naar Melbourne. Toen werd het allemaal opeens heel echt: Geen weg terug meer, een vertrekdatum en dus een dag om naar toe te leven.

Ik ben nerveus. Ga ik het redden in mijn eentje? Zal ik veel heimwee hebben? Maak ik wel zo makkelijk contact zoals iedereen van mij verwacht? Raak ik mijn paspoort niet kwijt? (Mama's grootste angst). Toch zijn de zenuwen minder dan een tijdje terug. Ik heb veel gepraat over mijn plannen en allerlei mensen hebben mij moed ingesproken. Het vertrouwen dat veel mensen in mij hebben helpt ook veel!

Ik ben er klaar voor. Heb ik alles top geregeld? Nee. Had ik dat van mezelf verwacht? Nee. Ik geloof erin dat mijn chaotische trekjes ook voordelen hebben. Ik ga compleet open de aankomende 4 maanden in. Ik zal iedereen enorm missen in Nederland, maar ik weet ook dat alles nu heel goed zit met de mensen om mij heen. Al mijn goede vrienden en mijn familie hebben mij heel erg gesteund gedurende het halve afgelopen jaar. Ik kan alleen maar hopen zulke mooie mensen te vinden tijdens mijn reis zoals ik die thuis om mij heen heb!

Vrijdag nog een keer wat lieve gezichten zien en dan met mijn ouders, mijn beste maatjes en natuurlijk mijn reisbuddy voor de eerste maand op naar Schiphol in de vroege uurtjes. Ik heb zelfs zin in de vlucht en het overstappen. Zegt dat genoeg?

Melbourne, ik kan niet wachten om mijn grote reis te beginnen! Tot zondag